Alergia na szczepienie

Młodego obsypało, najpierw jego boczki pokryły się czerwonymi krostami, potem brzuszek. Po wizycie w pracy w głowie zagościło mi hasło „ospa”. A że dnia następnego mieliśmy iść na szczepienie, szybko zadzwoniłam do przychodni i umówiłam wizytę. Do oględzin Jaśka wezwano konsylium, bo niby na ospę to nie wygląda, ale alergia tez nie wiadomo skąd. Panie doktorki radziły, prawiły w końcu przepisały clemastinum, kazały obserwować i na wszelki wypadek zostać w domu. I to była kara dla mnie – wytrzymać cały dzień sam na sam z rozbrykanym Jaśkiem to nielada wyzwanie. Na szczęście udało mi się na godzinę wyrwać na zakupy (bynajmniej nie ubraniowe, tylko znienawidzone ciężkie zakupy przemysłowo-domowo-spożywcze), a Młodym zajęła się Niania. Fajna sprawa mieć do kogo zadzwonić w razie potrzeby.


A jeśli chodzi o krostki – doszłam do wniosku , że Jasiek reaguje alergicznie na hasło „idziemy na szczepienie”. Zapisywałam go już trzy razy, przed poprzednimi dwoma wyznaczonymi wizytami Jasiek ni stąd ni zowąd dostał kataru, a teraz ta wysypka. Ma synek moc:D

P.S. w kwestii godziny - coś mam popieprzone na blogu z ustawieniem godziny, teraz np. jest 8:02 a zapewne wywali mi jakaś kosmiczną godzinę wstawienia notki. Ale z lenistwa nie chce mi się tego zmieniać:) sorry Wu za stresa;)
 
p.s.s. chyba ktos nade mna czuwa - mialam myc okna, a tu deszcz:D

Dzień za dniem

Dużo się dzieje, a czasu na pisanie brak…

Wojtek wciąż w rozjazdach, ale i ja zaszalałam w tej kwestii i zeszły czwartek i piątek spędziłam w Pradze. Zabrałam się z moją Kochaną Sister, jej mężem i jeszcze jedną ich znajomą w pierwsza samodzielną podróż od czasu kiedy pojawił się Jaś. Spędziłam 48 godzin bez możliwości dłuższego kontaktu telefonicznego – ze względu na moje skąpstwo szkoda było mi kasy na roaming;). Młody najpierw był trochę sam z babcią, potem przyjechał Wojtek i piątek spędzili cały we dwójkę. Taki wyjazd miał wiele zalet, nie tylko dla mnie ale i dla Wojtka. Ja odpoczęłam, pozwiedzałam, porobiłam zdjęcia bez wyrywania aparatu przez Małża, bezstresowo weszłam do galerii handlowej i końcu przeczytałam w spokoju caałąą książkę w moim tempie bez rozpraszania. A chłopaki mogli się sobą nacieszyć, Wojtek odkrył, że jest w stanie „zrobić” przy Jasio wszystko bez mojej pomocy i wskazówek, zobaczył także jak męczące jest całodzienne ganiania za naszym Łobuzem, a Jaś nacieszył się tatą, który ma tysiąc pomysłów na zabawę.

Poza tym od wczoraj przychodzi do nas Niania, a dziś miała chrzest bojowy. Ja pojechałam na spotkanie w sprawie mojej nowej działki w pracy, a Jasiek został sam z opiekunką. Po powrocie zastałam zadowolonego Jaśka, gotowego do drzemki i zadowoloną Nianię. Usłyszałam parę komplementów pod adresem Jasia, który był grzeczny, wykazał się inteligencją i dużym sprytem, ale i pokazał swoja władczą stronę. Niania wskazała nam kilka rzeczy, które chciałaby trochę udoskonalić – zarówno w naszym mieszkaniu jak i zachowaniu Jasia (np. barierka do kuchni, żeby młody nie kręcił kurkami z gazem ani nie tłukł słoików oraz kategoryczna nauka odkładania kredek do kubeczka zamiast biegania z nimi po poligonie zabawkowym). Sugestie generalnie mi się podobały i myślę, że wszystkim ułatwią życie. Jutro idziemy razem na popołudniowy spacer i właściwie Niania będzie już zapoznana z całym dniem Jaska i gotowa do czwartkowego chrztu bojowego.

W kwestii zawodowej zostałam rzucona na głęboką wodę, będę prowadziła kwestie nowe dla wszystkich i już na etapie wstępnym wywołujące wiele kwestii spornych. A ja będę trochę katem trochę pomocnikiem, trochę przyjacielem trochę wrogiem, generalnie coś czuję, że będę obrywała z obu stron. Pożyjemy zobaczymy.

A teraz idę wykorzystać godzinkę snu Jasia jaka mi pozostała i upiekę babeczki, bo dziś przychodzi do nas koleżanka dla mnie i kolega dla Jasia, a jutro przyjeżdża Młodego chrzestna z koleżanką i będzie korzystała z naszego domo-hotelu



p.s. Pani Niania w asyście Jasia wylepiła piękne zwierzątka z plasteliny, oto one:

Victoria! (?)

   Po ośmiu spotkaniach - wybraliśmy, a właściwie zostaliśmy wybrani. Pani, która najbardziej przypadła nam do gustu zaprezentowała podczas spotkania pełen profesjonalizm - w rozmowie z nami, oraz dużo ciepła, serdeczności ale i stanowczości w stosunku do Jasia (Młody tego dnia akurat był w mega-nie-sosie i pokazał repertuar histerycznych sztuczek wymuszeniowych). Spotkanie odbyło się we wtorek, ale aż do dziś nie byliśmy pewni, czy nasza współpraca dojdzie do skutku, gdyż Pani otwarcie i szczerze powiedziała, że ma jeszcze dwa spotkania i ważna jest dla niej złapanie dobrego kontaktu z całą rodziną. My także byliśmy umówieni jeszcze z 3 kandydatkami, ale ja już właściwie od pierwszej rozmowy telefonicznej stawiałam właśnie na Panią Ewę. Jaś generalnie od razu łapał dobry kontakt z każdą Panią, wszystkie ciągnął do wspólnej zabawy, na podłodze chętniej lądowały z nim Panie "młode", starsze bardziej skupiały się na nas. Przed rozmowami postawiliśmy sobie kilka priorytetów - poza oczywistymi dotyczącymi kontaktu z dzieckiem zwracaliśmy uwagę na prawdomówność (kilka Pań plątało się w zeznaniach), nie palenie (choć to łatwo zweryfikować, każda twierdziła że "nie pali" choć wyraźnie czuć dym papierosowy). Jedna Pani wkroczyła do pokoju w butach na pokaźnej szpili, tylko dwie Pani oficjalnie nam się przedstawiły, tylko 3 przywitały się z Jasiem. TYLKO jedna umyła przed kontaktem z Jaśkiem ręce. I tą właśnie wybraliśmy ;) Dziś po telefonicznej rozmowie umówiłyśmy się z Pania Nianią na wtorek, żeby wstępnie zobaczyła jak się "współpracuje" z Jasiem. Jestem pełna optymizmu i jakaś taka spokojniejsza o mój powrót do pracy. Czuję podświadomie, że to dobry wybór. Jeśłi choć 50% z moich odczuć się sprawdzi Jaś ma szansę nie tylko miło spędzać czas, ale także rozwinąć się i poznać nowe zabawy (po wizycie Pani kupiliśmy Jaśkowi kredki i Młody na prawdę je polubił, choć do tej pory wydawało mi się, że jest na rysowanie za wcześnie) Mam oczywiście kilka zastrzeżeń (muszę w końcu zawsze znaleźć jakaś "dziurę") ale są one raczej czysto formalne.

   A żeby nie było tak różowo, to ostro pokłóciłam się z Wojtkiem (jakoś nie bawi mnie, że tuż przed powrotem do pracy Małżonek spędza więcej czasu w delegacji niż w domu), tata sprawił mi ogromną przykrość (gadał jak potłuczony, że te całe kastingi mu się nie podobają i to nie w tym sęk, że wracam do pracy, ale że wracam do pracy i nie mogę tego pogodzić z wychowaniem dziecka tak jak kiedyś robiła to siostra Jego matki (sic!) jak stwierdził "ciocia Lola pracowała na 3 etaty a dzieci w domu w oczy sobie pluły i było ok", czyli co - mam zostawić w domu Jasia samego albo owinąć w chustę i gnać na pole? heloołł??) i na domiar złego rozwaliłam sobie palec, krew od 30 minut leci nieprzerwanie i to z takiego miejsca, że trudno zatamować, i z domu się wyrwać nie mogę bo za dużo mma do zrobienia. Może ktoś umie wyłączyć funkcję nadkiekuńczości i nadodpowiedzialności?

p.s. i chyba posuwa mi się wada wzroku, której do tej pory nie miałam, bo już nieźle muszę się wysilić, żeby wszytsko na ekranie mi się nie mazało...

Czas nie biegnie, nawet nie leci, on zap... la

   Powrót do pracy zbiliża się w przerażającym tempie. Tyle sobie zadań postawiłąm na czas "przed godziną zero" i jak zwykle guzik z tego wychodzi. A to pogoda nieodpowiednia na mycie okien, a to kolega nie da rady nam pomóc w "budowie" szafy, a to czasu, sił i miejsca nie starcza na poukładanie wszystkich szpargałów i tak jest ze wszytskim. Jedyne co w miarę udaje się przeprowadzić zgodnie z planem to "kastingi na nianię". W sobotę byłą kolejna, dziś będą dwie i tak do czwartku odpytamy 8 Pań, z których trzeba będzie wybrać tą naj naj pod każdym względem. Na razie z jednej strony ciężko mi sobie wyobrazić, że z Jasiem całe dnie spędzać będzie jakaś obca baba, a ja będę wpadałą zdyszana po pracy na 3 godziny zabawy połącazonej z wypełnianiem domowych obowiązkó. Z drugiej jednak mam też wizję, że będę wracała do dziecka spragnionego mojej obecności, wybawionego, najedzonego, pięknie uśmiechniętego i skorego tylko do spokojnego spędzenia tych kilku godzin przed snem. Obie wizje mają swoje plusy i minusy. Jak będzie w rzeczywistości, przekonam się juz za 22 dni...