I tak źle, i tak niedobrze...

   Rodzice znów dra koty. A ja jak zwykle jestem między młotem a kowadłem. Niby powinnam się do tego przyzwyczaić. Mieszkając 24 lata z nimi pod jednym dachem nie raz musiałam "łągodzić sprawy", ale zawsze najwięcej cierpiałam zawsze ja. Tłumacząc Mamie, żeby dla własnego dobra czasem odspuściła - zostaję "Córunią Tatunia". Próbując wytłumaczyć Ojcu, jak bardzo ranią Jego słowa - słyszę tylko kolejne obelgi i wyrzuca mi się, że to ja się ciągle kłócę. Ojciec jest schorowany. Zawsze ciężko było z nim wytrzymać. Teraz momentami jest nie do zniesienia, a w przypływach rozpaczy rzuca, że odechciewa mu się żyć i najchętniej by się pociął. Mama całe życie stara się wszystkim dogodzić, często nawet wbrew woli drugiej strony. Obecnie jest "ofiarą" choć patrząc na to wszytsko z boku - część konfliktów sama podjudza. Tata używa wulgaryzmów, mama ironicznych epitetów. Obje formy ranią jednakowo. I cokolwiek nie zrobię, cokolwiek nie powiem - zamiast łagodzić, przekierowuję gniew na samą siebie. Martiwię się o moich rodziców razem i o każdego z osobna. Może i najlepszym rozwiązaniem było by najzwyczajniej w świecie zacząć życie osobno, ale chyba żadne z nich nie wyobraża sobie życia po rozwodzie. Więc jeszcze zapewne nie raz usłyszę te przykre słowa i żadnego podziękowania za próbę załagodzenia. 
My też mamy swoje problemy, ale o tym innym razem...